شعرامعاصر

زندگی نامه محمد حسین صفای اصفهانی

محمد حسین صفای اصفهانی در سال  1231 – 1269 هجری – در شهر فریدون متولد شد در اغاز جوانی به تهران رفت و هنوز بیست سال نداشت که به مسلک تصوف گرائید . وی سالیان دراز گوشه نشین بود و در اواخر عمر به سبب زیاده روی در مصرف چرس و بنگ و آلودگی های دیگر نیروی حافظه خود را از دست داد. بیشتر اوقات از خود بی خود بود و در آن حال بیخودی خود را جلوه گاه حق می پنداشت .

 

از اشعار صف مقداری قصیده و غزل و چند مسمط و رباعی و یک مثنوی به شیوه گلشن راز شیخ محمود شبستری است . از میان این  اشعار  غزلهای وی از صفا و زیبایی و لطف و جاذبه خاصی بر خوردار است . برخی از این ابیات چهار پار ای هستند که هر پاره یک بیت وزن جداگانه دارد ولی با همان پاره ابیات بر یک وزن و اهنگ است این شیوه در شعر فارسی کمیاب و بسیار دشوار است .

یکی از قصاید شاعر قصیده ایست مفصل در انتقاد از وضع اجتماعی خراسان که به سبب قطع مستمری به قصد انتقام جویی سروده شده

از پی تشکیل حل و عقد خراسان        حل مشاکل کنم به طرزی آسان

آسان گویم که گر بگویم مشکل           یکسر مشکل شود حدیث خراسان

مشرق خورشید ، آسمان حقیقت          اینک در زیر ابر ظلمت پنهان

عالم او مرتثی ایالت پست                 مجمع اوباش جمع و ملک پریشان

غول در او کد خدا و دیو در او امیر     واای ، شیطان ، جبودوالی شیطان

صفاری در سال  1275 – 1314 هجری – بیمار شد و بیماری وی به درازا کشید و بیش از پیش از مردم کناره گرفت و پس از چندی از خرد بیگانه شد تا سرانجام در سال  1283 – 1322 هجری – بدرود حیات گفت

 

.

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *