میزا حسن خان وثوق ملقب به وثوق الدوله ، متخلص به وثوق فرزند میرزا ابراهیم معتمدالسلطنه و نوهٔ پسری محمد قوام‌الدوله آشتیانی از شاعران بزرگ معاصر ایران است.
وی در سال ۱۲۵۴ در تهران متولد شد . علوم ادبی را از میرزا احمد گلپایگانی و فلسفه را نزد میرزا هاشم رشتی اشکوری و میرزا ابوالحسن جلوه آموخت. او در سفرهایی که به خارج رفت فرانسوی را به خوبی و همچمین انگلیسی را فرا گرفت.
وثوق در جوانی مستوفی آذربایجان شد. در دورهٔ یکم و دوم مجلس شورای ملی به نمایندگی انتخاب شد و در مجلس به سمت نیابت ریاست مجلس دست یافت. او از سال ۱۲۹۰ تا اوایل سلطنت رضا شاه شانزده بار عهده‌دار وزارتخانه‌های مالیه (دارایی)، خارجه، عدلیه (دادگستری)، داخله (کشور) و معارف (فرهنگ) گردید. و بین سالهای ۱۲۹۶ الی ۱۳۰۰ دونوبت نخست وزیر ایران شد
در سالهای آخر عمر در اروپا زندگی کرد و در سال ۱۳۲۵ به ایران بازگشت و سرانجام در سال ۱۳۲۹ در تهران بدرود حیات گفت و در قم به خاک سپرده شد .
دیوان کامل حسن وثوق در یال ۱۳۶۳ با مقدمه ایرج افشار در تهران چاپ . منتشر گردید
گر گذری هست و نه در کوی تست بر خطاست
ور نظری هست و نه بر روی تست نابجاست
آنکه بسنجد رخت را به ما زاشتباه
گفت : که هم سنگ ترازوی تست از تو کاست
وانکه بدان نرگس شهلای باغ بهر لاغ
گفت که چون نرگس جادوی تست بی حیاست
و آن گل صد برگ و همه برک و ساز گرنه باز
برگ و نوایش ز گل روی تست بی نواست
شیوه بدخوئی و ناز و عتیب ای حبیب
گر همه گویند که آهوی تست این خطاست
خلق تو یکسر همه قهر است و کین دلنشین
با همه گر جور و جفا خوی تست دلربا
منع توشوقم دهد ای نوش لب در طلب
خنک آن کس که نباشد پی ازار کسی یار بر کس ننهد چون نبرد بار کسی
رشک یک سو نهد و پاکدلی پیشه کند نشود سرد دل از گرمی بازار کسی
آنکه را خنده به گفتار و به کردار رواست چه زند خنده به گفاتر و به کردار کسی
دل که هست آینه غیب خدا عیب بود که شود آینه عیب کس و عار کسی
عیب خود بنگر و از عیب کسان خورده مگیر که حساب از تو نپرسند زرفتار کسی
گوهر آدمی اندیشه وی باشد وبس جز بدان پب نتوان برد بمقدار کسی
گوهر خویش بپرداز ز زنگار هوس زنگ بر وی مهل از درهم و دینار کسی
گر نه در اندک و بسیار کسانت طبع است چند گویی سخن از اندک و بسیار کسی
.
