در داستان ابو منصور بن محمد

بدين نامه چون دست كردم دراز

يكى مهترى بود گردن فراز

جوان بود و از گوهر پهلوان

خردمند و بيدار و روشن روان‏

خداوند راى و خداوند شرم

سخن گفتن خوب و آواى نرم‏

مرا گفت كز من چه بايد همى

كه جانت سخن بر گرايد همى‏

بچيزى كه باشد مرا دست‏رس

بكوشم نيازت نيارم بكس‏

همى داشتم چون يكى تازه سيب

كه از باد نامد بمن بر نهيب‏

بدين نامه چون دست كردم دراز

يكى مهترى بود گردن فراز

جوان بود و از گوهر پهلوان

خردمند و بيدار و روشن روان‏

خداوند راى و خداوند شرم

سخن گفتن خوب و آواى نرم‏

مرا گفت كز من چه بايد همى

كه جانت سخن بر گرايد همى‏

بچيزى كه باشد مرا دست‏رس

بكوشم نيازت نيارم بكس‏

همى داشتم چون يكى تازه سيب

كه از باد نامد بمن بر نهيب‏

بكيوان رسيدم ز خاك نژند

از آن نيك‏دل نامدار ارجمند

بچشمش همان خاك و هم سيم و زر

كريمى بدو يافته زيب و فر

سراسر جهان پيش او خوار بود

جوانمرد بود و وفادار بود

چنان نامور گم شد از انجمن

چو در باغ سرو سهى از چمن‏

نه زو زنده بينم نه مرده نشان

بدست نهنگان مردم كشان‏

دريغ آن كمر بند و آن گردگاه

دريغ آن كئى برز و بالاى شاه‏

گرفتار زو دل شده نااميد

نوان لرز لرزان بكردار بيد

يكى پند آن شاه ياد آوريم

ز كژى روان سوى داد آوريم‏

مرا گفت كاين نامه شهريار

گرت گفته آيد بشاهان سپار

بدين نامه من دست بردم فراز

بنام شهنشاه گردن فراز